Met enige trots en ook wel wat ongeloof kan ik hier neerschrijven dat ik sinds mijn debuut als recensent voor ‘Rootstime’ in november 2006 tot op heden 7530 cd-recensies heb gecreëerd. De vijfde cd in die lange reeks waarover ik in november 2006 mijn evaluatie mocht weergeven was de eerste plaat van de Amerikaanse formatie ‘The Roseline’ uit Lawrence, Kansas. Titel van het elf tracks tellende album was “A Wall Behind It” en ik herinner me ook nu nog dat ik de stem en de sound van ‘The Roseline’-singer-songwriter Colin Halliburton toen vergeleek met werk van Ryan Adams en zijn toenmalige band ‘Whiskeytown’.

Intussen zijn er nog vijf andere albums van deze groep op de markt gekomen. Samen met mijn collega Dani Heyvaert hebben we ze allemaal van een telkens lovende recensie voorzien: “Lust For Luster” uit 2008, “Vast As Sky” uit 2012, “Townie” uit 2015, “Blood” uit 2017 en “GOOD/GRIEF” uit 2020. Al deze albums maken ook deel uit van mijn privé-platencollectie en het is voor mij dan ook een hele eer om u hier en nu het zevende officiële studioalbum “Constancy” van ‘The Roseline’ te mogen voorstellen.

Van de oorspronkelijke bezetting uit 2006 is anno 2021 enkel de centrale figuur, oprichter, leadzanger en songschrijver Colin Halliburton overgebleven. Voor de opname van dit nieuwe album in de ‘Element Recording Studios’ in Kansas City, Missouri kreeg hij de instrumentale bijstand van gitarist en mandolinespeler Bradley McKellip, bassist Colin Jones, drummer Jim Piller en van Heidi Gluck en Chase Horseman die beiden op piano, orgel en synthesizers meespelen.

“Constancy” bevat tien tracks die in een inmiddels direct herkenbare ‘The Roseline’-stijl worden gepresenteerd. Vier van deze nummers zijn ook al op single verschenen met “Seven Hundred Second Chances” (april), “Joy” (mei), “Paper Plane” (augustus) en “Hunker Down” (oktober) en het eerste en derde liedje kunt u op de video’s beluisteren in een live gespeelde uitvoering.

Het zijn stuk voor stuk prachtige folk-, alt.country- en Americana-liedjes die bij ons ook wel wat herinneringen oproepen aan werk van bands als ‘The Jayhawks’ en ‘Wilco’. Bij het bijna 7 minuten durende dynamisch swingende nummer “Paper Plane” menen we zelfs enkele invloeden van ‘The War On Drugs’ te herkennen. Het is toch vooral in de ballads dat ‘The Roseline’ ons telkens weer bij het nekvel weet te grijpen. Dan denken we naast de reeds vermelde singles voornamelijk aan nummers als het melancholische “Catalpa”, “Cash 4 Gold”, “All Nighter” en de zachtjes walsende albumafsluiter “Celebrate” met heerlijk mooi gitaarspel.

Wat wij menen te kunnen afleiden uit de tien songs op dit album is dat Colin Halliburton een gelukkige man is die het leven door een roze bril probeert te zien, echter ook oog hebbend voor de vele dingen die er fout gaan in het leven en in de maatschappij. Maar een positieve houding helpt daarbij om al die niet zo leuke dingen en gebeurtenissen te relativeren en met veel hoop en verwachtingen naar de toekomst te kijken. Je kan volgens ons eigenlijk bijna geen mooiere platen maken dan deze van ‘The Roseline’ want ook wij worden daar tijdens de beluistering van al die liedjes steeds weer heel gelukkig van.

(valsam)